Μ’ ακουστικά στα αυτιά βάζω φωτιά σε όσα
ελέγχουν τις σκέψεις περιπολικά, φονικά
περιμετρικά σαν να ΄ταν ασφαλείας τάγματα
μα ούτε με άρματα δεν σπαν τα οδοφράγματα
Είναι φορές που σκέφτομαι πόσο κουράστηκα,
αν άργησα ή αν βιάστηκα που να ζήσω αναγκάστηκα
Ανάσες σφυρηλατημένες απο ένοχες πένες
δομημένες να γράφουν κάθε βλάσφημο αμάρτημα
Βάσιμα λόγια, άσσοι λαμόγια θέλουν χρόνια
να καταστείλουν την ελευθερία κλείνοντας άσυλα
Η ανεργία αναγκάζει τα έλλογα όντα
να μετατρέπουν ασφυκτικά τον πλανήτη σε κέντρα αστικά
Σπάστε τα δεσμά, το γκρίζο εγκλωβίζει κραυγές πολιτών,
καρδιές παιδιών κλωνοποιεί σαν καρμπόν
Φωτοτυπημένα χαμόγελα, το μπετόν
σταυρώνει αγκυλωτά τις σχέσεις των λαών σαν σβάστικα

Παραισθήσεις
ναρκώνουνε όνειρα να υποκύψεις
αν θέλεις να ζήσεις, να μη μιλήσεις λεν
απαγορεύονται οι αντιρρήσεις
τρομοκρατουν, υποκινούν, γεμίζουν συνειδήσεις με
παραισθήσεις
ναρκώνουνε όνειρα να υποκύψεις
αν θέλεις να ζήσεις, να μη μιλήσεις λεν
θέτουν εκτός λειτουργίας τις πέντε αισθήσεις
τρομοκρατουν, υποκινούν, γεμίζουν συνειδήσεις με..

Θυμάμαι μού ΄λεγαν ‘‘δάγκωσε πριν σε φαν’’
μα οι πράξεις μαν γυρίζουνε πίσω σε μας σαν boomerang
Οι αριθμοί καθορίζουν τον τρόπο σκέψης,
ουσία – τα ψηφία, τα μηδενικά, τα νούμερα
Η επαφή έχει χαθεί, στόχος το χαρτί,
τρόπος οποιοσδήποτε αρκεί να φτάσεις εκεί
Μηδέν λογική, μηδέν ηθική, μηδέν,
μηδέν παντού, μηδέν σαν ακάλυπτη επιταγή
Κι είναι αμφίβολα όλα, αμφίδρομα, όλη η γη βρωμά
η διαφθορά κάνει τα μυαλά μας ανήμπορα
Ένα πακέτο λεφτά διώχνει προβλήματα,
κάνει εκτελέσεις να μοιάζουνε με ατυχήματα
Η γενιά μου ακροβατεί σ΄ένα σκοινί
δίχως παιδεία, εργασία, νοσηλεία, πνοή,
γραφειοκρατία, θητεία, νεκρή εφηβεία, βία,
αστυνομία κι όλα κρύα, όλα για το χαρτί

Παραισθήσεις
ναρκώνουνε όνειρα να υποκύψεις
αν θέλεις να ζήσεις, να μη μιλήσεις λεν
απαγορεύονται οι αντιρρήσεις
τρομοκρατουν, υποκινούν, γεμίζουν συνειδήσεις με
παραισθήσεις
ναρκώνουνε όνειρα να υποκύψεις
αν θέλεις να ζήσεις, να μη μιλήσεις λεν
θέτουν εκτός λειτουργίας τις πέντε αισθήσεις
τρομοκρατουν, υποκινούν, γεμίζουν συνειδήσεις με..